Laatste 3 weken NZ, Noordereiland

Allereerst zou ik willen zeggen, ga er even goed voor zitten, want dit wordt een lang verhaal. We hebben namelijk nog 3 weken op het Noordereiland van NZ te gaan. Let's go!

Nadat het Zuidereiland verkend was, was het nu tijd voor het Noordereiland. Alleen deden we dat wel op een andere manier. We hadden onze campervan namelijk gedag gezegd in Auckland, om vanaf daar aan ons "Stray"-avontuur te beginnen. Stray is een bus/reismaatschappij die vaste routes rijdt over het eiland en vooral populair is onder backpackers. Iets heel anders weer dus dan ons privéhuisje op 4 wielen, maar dit betekende daarentegen ook dat we weer veel meer nieuwe vrienden zouden maken (en zo gezegd, zo gedaan).

De route die we in 3 weken over het Noordereiland hebben gedaan, hebben we voor het gemak als een foto toegevoegd bij dit blog.

Vanuit Auckland (grote stad, niet heel bijzonder) zijn we eerst naar het noorden gereden, naar de kustplaats Paihia. Hier zijn we 4 nachten gebleven om zo weer eens even op adem te komen van al het gereis (wat een zwaar leven hè). Vanuit Paihia hebben we nog een dagtrip gemaakt naar het meest noordelijke puntje van NZ: Cape Reinga. Op de weg daar naartoe reden we o.a. over het strand, wat een officiële weg is en gingen we sandboarden. Dat houdt in: met een bodyboard op je buik van een zandduin afglijden, heel erg vet.

Cape Reinga is behalve het noordelijkste puntje van NZ ook de plek waar de Tasman Zee en de Stille Oceaan elkaar treffen. Dat is goed te zien door het kleurverschil in beide wateren en erg indrukwekkend om met eigen ogen te zien.

De overige dagen in Paihia hebben we vooral gerelaxt bij het strand en nog een hike gedaan naar een (helaas tegenvallende) waterval.

Vanuit Paihia gingen we weer terug naar Auckland, waar we helaas een nacht moesten blijven, om de volgende dag door te gaan naar Hahei, wat voornamelijk bekend is voor twee dingen, namelijk Hot Water Beach en Cathedral Cove. Deze beide "must do's" hebben we uiteraard bezocht, en waren beide erg indrukwekkend. Kleine toelichting van beide: Hot Water Beach is een strand waar de vulkanische lava zich erg dicht onder het oppervlak bevindt, waardoor het grondwater tegen het koken aan zit. Mensen gaan hier naartoe om een gat in het strand te graven, dit vol te laten lopen met het grondwater, gemengd met het koude oceaan water, om zo een soort hottub te creëeren. Uiteraard hebben wij hetzelfde gedaan met al onze Stay vrienden. Cathedral Cove is daarentegen een iconische grot, en bekend van de old school Windows screensaver (Google maar eens). Voor de rest hebben we de twee dagen in Hahei vooral gebruikt om een aantal nieuwe vrienden te maken, afkomstig uit o.a. Nederland, België, Denemarken, Zweden, Frankrijk en Zwitserland.

Van Hahei ging de reis verder naar surfoord Raglan. Het strand hier staat bekend als een van de beste surfspots ter wereld, en vanzelfsprekend hebben wij daar dus onze surfskills andermaal geshowd. Na een nacht in Raglan hebben we daarna onze weg vervolgd naar Rotorua, maar niet om onderweg eerst te stoppen bij niets minder dan Hobbiton, de filmset voor de Lord of the Rings en voor de Hobbit films. Tijdens een tour hier hebben we rondgelopen over "the Shire", Hobbit huizen gezien en Hobbit bier gedronken. Eens zien hoeveel mensen we hiermee jaloers kunnen maken.

Daarna zijn we doorgereden naar Rotorua. Deze stad is vooral bekend vanwege de vulkanische activiteit in en rondom de stad. Dit kenmerkt zich vooral door een alom heersende zwavellucht, kokend oppervlakte water waar de stoom vanaf komt, en alle verschillende kleuren van datzelfde oppervlakte water, veroorzaakt door de verschillende mineralen die aanwezig zijn in het water. 's Avonds hebben we in Rotorua nog een goede afscheidsparty gehouden, aangezien onze weg hier scheidde van bijna alle andere Stray passagiers. Wij startten namelijk de dag erna onze 3 daagse trip langs de oostkust. In een klein busje en met een select gezelschap zijn we o.a. naar het meest oostelijke puntje van NZ gereisd, hebben we zeer indrukwekkende landschappen gezien en genoten van het authentieke NZ'se leven. De eerste nacht verbleven we bij een familie in Te Kaha, rechtstreeks aan de oceaan. De tweede nacht verbleven we net buiten Gisborne (Tatapouri) en zagen we de volgende ochtend als eerste mensen ter wereld op die dag de zon opkomen. Aan het eind van de derde dag kwamen we weer aan in Rotorua, waar we vervolgens 3 nachten zouden blijven.

In Rotorua hebben we op aan raden van Niek en Thomas (zijn ze weer) ge-"luge"-d. Grote kans dat u zich afvraagt wat dat in hemelsnaam is, geen zorgen, dat wisten wij eerst ook niet. Toen we echter wisten wat het was, stond het vast dat we dat wilden doen. Het principe lijkt namelijk veel op rodelen; met een karretje over een baan van een berg naar beneden racen. Bij luge'en is de baan echter van asfalt en vele malen breder, zodat er ingehaald, oftewel écht geracet, kan worden. Het klonk al heel gaaf, en het was alleen nog maar leuker (check voor de beelden mijn Facebook pagina).

Daarnaast zei ik zojuist al dat Rotorua en haar omgeving bekend is om de vulkanische activiteit. Daarom is de absolute must do in de buurt van Rotorua het Waiotapu thermische park. Hier bevinden zich verschillende kraters en meren met de meest gekke kleuren en geuren. Voor hoe dit precies ontstaan is, verwijs ik u door naar ieders beste vriend Google. Hoe dan ook, wederom erg indrukwekkend en vooral erg lastig te omschrijven als je het niet met eigen ogen gezien hebt.

Vanaf het Waiotapu park werden we vervolgens door een nieuwe Stray bus opgepikt. Daarna gingen we op weg naar Lake Aniwhenua, een afgelegen plaats waar toeristen normaal gesproken niet zouden komen en waar ook wij nog nooit van gehoord hadden. We kwamen aan op het grote erf van een echte Maori familie met een geweldig uitzicht over het meer. 's Avonds kregen we een traditionele maaltijd voorgeschoteld die onder de grond bereid was. Dit hield in; een soort barbecue werd letterlijk in de grond geplaatst met al het eten erop, en nadat dit met doeken bedekt was, werd er zand opgegooid, zodat het daadwerkelijk onder de grond zat. Na een aantal uur werd dit weer "opgegraven", en konden we gaan eten. Het was werkelijk waar verrukkelijk!

Later op diezelfde avond werd ons uiteindelijk verteld waarom we nou naar deze afgelegen plaats waren gekomen. Het bleek dat het dorpje waar we waren in NZ een slechte reputatie had. Dit is zo gekomen omdat de overheid jaren terug het land min of meer van de lokale Maori stam heeft afgepakt en daarmee verloren zij hun inkomsten. Dit heeft er o.a. voor gezorgd dat de criminaliteit steeg. Om de plaatselijke jeugd hoop te geven op een betere toekomst, is de familie waar we die nacht verbleven in samenwerking met Stray hun "hostel" gestart. Opnieuw lastig om het exact uit te leggen, maar het was een erg indrukwekkend en inspirerend verhaal, helemaal als je zag hoe gepassioneerd de familie hiermee bezig was.

De volgende ochtend zouden we naar de plaatselijke school gaan om de ochtend met deze kinderen door te brengen. We werden ontvangen met een haka (de traditionele Maori dans) en met enkele Maori liederen. Daarna was er tijd om met de kinderen te spelen, en ze o.a. te vertellen waar we vandaan kwamen om ze op die manier iets te leren over de wereld en onze culturen. Al met al was dit een ervaring waarvan we nooit verwacht hadden dat mee te maken in NZ, maar het was des te indrukwekkender om het meegemaakt te hebben.

Hierna was het echter alweer tijd om verder te rijden, en dit keer niet naar een minder afgelegen plaats, namelijk Whakahoro. Populatie: 5 personen. Hier zouden we 2 nachten verblijven, en was er tijd om te relaxen en activiteiten te doen. Wij kozen ervoor om eens te kijken hoe goed we waren in kleiduif schieten. Met 7 en 8 uit 10 schoten denk ik dat we onszelf niet hoeven te schamen.

Na twee relaxte dagen was het echter weer tijd om actief te worden, en niet zo'n beetje ook. De Tongariro Alpine Crossing stond namelijk op het programma, een hike van 19,4 km en de meest populaire eendaagse hike van NZ. Uiteraard hadden wij op het Zuidereiland al redelijk geoefend, dus achtten wij onszelf als een van de weinigen ook wel in staat om naast deze 19,4 km Mount Doom (ja, die uit Lord of the Rings) te beklimmen. Dit was een redelijke uitdaging gezien het feit dat er geen pad naar de top was, maar we letterlijk in het grind omhoog moesten zien te komen. Vrij zwaar dus, maar het uitzicht was het zeker waard. Daarnaast was het weer die dag erg goed wat de hele hike eigenlijk al fantastisch maakte. Toen we na 7 uren klaar waren, waren we echter wel kapot, dus die nacht hebben we heerlijk geslapen.

De volgende ochtend vertrokken we alweer vroeg naar onze laatste stop op het Noordereiland, namelijk Wellington. We kwamen hier aan het eind van de middag aan, zijn toen eerst naar een museum (ja, echt) gegaan, hebben daarna culinair gedineerd (Burger King), om vervolgens nog maar eens een kleine wandeling te maken. Met een groepje van ongeveer 20 man zijn we Mount Victoria op gegaan en hadden we een mooi uitzicht over Wellington. Daarna was het echter tijd voor belangrijke zaken; de volgende ochtend zouden we terug rijden naar Auckland, terwijl de rest allemaal naar het Zuidereiland zou gaan. Oftewel, tijd voor een goede afscheidsparty. En of dat gelukt is. Zelfs zo goed dat Luc vond dat hij de volgende ochtend nog wel even uit kon slapen en dat het daarom kon gebeuren dat ik om 6:40 in de bus zat die zonder Luc vertrok. Rond een uur of 7:15 was meneer ook ontwaakt en had ie gerealiseerd dat de bus daadwerkelijk was vertrokken. Na een kort spoed overleg via de telefoon en dankzij een behulpzame receptioniste had Luc echter binnen no time een andere (zelfs betere, want WiFi) bus naar Auckland. Dus geen zorgen, een paar uur later dan gepland kwam ook Luc aan in Auckland. Mooi verhaal voor later!

Dat was ook meteen onze laatste avond in NZ, werkelijk waar een fantastisch, mind-blowing land. Na een laatste wandeling door Auckland de volgende dag, gingen we op naar het vliegveld, op naar onze laatste 6 weken in Zuidoost Azië.