Het vijfde reisverslag

Tot onze eigen verbazing kwamen we er zojuist achter dat we over onze afgelopen vier stops nog geen verhaal hebben gemaakt. Daar gaan we nu dan maar even verandering in brengen.

Op vijf januari vroeg in de ochtend, zaten we in de bus om naar Hervey Bay te gaan. Later die dag moesten we namelijk aanwezig zijn in het hostel om de safety briefing die verplicht was om naar Fraser Island te mogen gaan, bij te wonen. Die trip stond namelijk voor de volgende dag gepland.

De volgende ochtend, vroeg, stonden we klaar om naar Fraser Island te gaan. Na nog een korte, maar zeer saaie, uitleg over hoe te rijden in los zand, mochten we de auto's in en daarmee was de trip echt begonnen. We mochten zelf rijden in een 4x4 auto op het eiland. Dat was stiekem misschien wel het gaafste van de drie dagen op Fraser.

Allereerst is Fraser Island eigenlijk een heel raar eiland. Het ene moment loop je door het regenwoud en een paar uur later waan je je in een woestijn op weg naar een oase. Dat komt doordat het een groot zandeiland is, het grootste ter wereld. Dat hebben we op onze eerste dag al direct ondervonden. Bij aankomst op het eiland zijn we direct naar het regenwoud gereden om daar een wandeling te maken. Die wandeling duurde wat langer dan nodig was volgens ons beide, omdat onze gids het nodig vond om om de twintig meter te vertellen dat er dingo's, spinnen en slangen op het eiland voorkwamen en dat we daarvoor moesten oppassen (maar bang zijn was niet nodig, juist ja). Een paar uur later reden we verder langs de kust, over het strand, om Lake Wabby te bezoeken. Na een wandeling van ongeveer veertig minuten, verscheen er tussen de bossen een enorme zandduin. Zand zover we konden kijken en ergens in die zandvlakte moest een meer te vinden zijn. Gelukkig waren er borden die aangaven waar we naartoe moesten. Eerlijk is eerlijk toen we aankwamen bij het meer was het uitzicht erg goed. Aan de voet van de zandduin is een meer te vinden dat erg donker van kleur is. Na de tocht terug door de bossen naar het strand, reden we in onze auto's naar onze campsite. Dat was het namelijk echt we sliepen in tenten en we moesten onze eten klaar maken op gasbarbecues, verder geen probleem het was slechts voor twee nachten.

De volgende ochtend moest we vroeg klaar staan om naar de 'Champagne Pools' te rijden helemaal in het noorden van het eiland. Hier slaan de golven tegen de rotsen, waardoor het water over de rotsen heen spat en achter diezelfde rotsen een aantal kleine gaten vullen met water. Als het water over te rotsen heen gaat ontstaan er bellen op het water waardoor het op champagne lijkt. De rest van de dag werd gevuld met een bezoek aan een rots die Indian Head wordt genoemd. Die rots is zo genoemd, omdat de Aboriginals zich daar massaal verzamelde toen James Cook er voor de eerste keer langs voer op zijn tocht langs de oostkust van Australië. In die tijd werden alle bevolkingsgroepen die 'nieuw' waren indianen genoemd, vandaar Indian Head. De rest van de dag werd nog gevuld met een bezoek aan het Maheno Shipwreck en Eli Creek. Het Maheno Shipwreck is een wrak van het schip dat tot 1935 een route van Nieuw-Zeeland naar Australië voer. Eli Creek is een ondiepe beek waar je doorheen kunt lopen en mooie plaatjes kunt schieten. Daarna gingen we terug naar onze tenten om te koken, iets te drinken en (een beetje) te slapen.

Op de laatste dag stond een bezoek aan Lake McKenzie op het programma. Hier hadden we al veel goede dingen over gehoord. Eigenlijk vooral dat het water er erg blauw en het zand enorm wit is. Toen we aankwamen bleek dat precies te kloppen. Het was geweldig om te zien. Onze tour guide vertelde ons dat we onze haren moesten wassen met het zand. Hij vertelde dat het fijne zand werkt als een soort shampoo. Daar had hij geen ongelijk in, ik denk dat het de beste shampoo is die ik ooit het gebruikt. Mijn haar is nog nooit zo zacht geweest. Maar goed op naar de ferry om weer naar het vaste land te gaan. Daar hebben we nog een avond goed gefeest met onze geweldig groep, alsof we al niet twee korte nachten op rij hadden gehad. Het was wel zeker een goede afsluiting van een fantastische trip!

Het is een wonder dat we de volgende dag überhaupt uit bed zijn gekomen, maar het moest om de bus naar Rainbow Beach te halen. Eenmaal daar aangekomen hebben we die dag alleen maar op bed gelegen en zijn we er één keer uit geweest om wat te eten te halen. Top dag!

De dag daarna hebben we gelukkig wel wat meer gedaan. Rainbow Beach dankt zijn naam aan de verschillende kleuren van de zandlagen langs de kust, opnieuw heel creatief die Australiërs. Om onze dag te beginnen zijn we langs de kust gelopen om die verschillende lagen zelf te zien en om eerlijk te zijn was het erg indrukwekkend en raar om te zien. Het leken enorme rotsen, maar wanneer je het vastpakte brokkelde het gewoon af, zoals dat gebeurt bij zand. Vervolgens hebben we onze welverdiende rust gepakt op het strand en dat was nodig ook bleek achteraf. In Rainbow Beach is er namelijk ook een enorme zandduin en in ons hostel werd ons verteld dat het een goede plek is om te sand boarden. En wij, als de avonturiers die we zijn, wilden we dat natuurlijk zelf uitproberen. Dus toen zijn we met een board van het hostel de heuvel opgelopen om naar de zandduin te gaan dat duurde in eerste instantie iets langer dan ik in ieder geval had verwacht. Eenmaal aangekomen liepen we die zandduin op en ook deze was weer spectaculair. Vanaf de zandduin was de zonsondergang goed te zien en dat komt in het oosten van Australië niet vaak voor, de zon gaat natuurlijk in het westen onder en dat is dan erg lastig te zien vanaf de oostkust. Na tien minuten naar de ondergaande zon te hebben gekeken, besloten we wat het tijd was om het sand board uit te proberen. Even voor de duidelijkheid, ons sand board was een houten board in de vorm van een soort slee. Na vijftig meter door het losse zand omhoog te hebben gelopen zaten we met z'n tweeën op het board, GoPro in de hand en klaar om te gaan. Vervolgens gebeurde er helemaal niets, er was geen beweging in te krijgen. Misschien waren we samen te zwaar. Eerst ik alleen, hetzelfde resultaat. Daarna Jaap alleen, weer geen beweging. Niemand op het board met zelfs een zetje mee, niets. Op een of andere manier gleed het board letterlijk voor geen meter. Helaas dus geen sand boarden, maar het bezoek aan de zandduin was het op en neer lopen van en naar het hostel meer dan waard. Terug in het hostel was de dag eigenlijk al wel weer voorbij. De volgende dag was weer een reisdag. Deze keer naar Noosa.

Onze belevingen in Noosa en Surfers Paradise krijgen jullie in deel 2 van dit reisverslag. Ik zie namelijk dat hierboven alweer een goede lap tekst staat. Geen zorgen deel 2 laat niet zolang op zich wachten als de andere verslagen tot nu toe.

Ps. Ik hoop dat het deze keer wel weer lukt om wat foto's toe te voegen. De site van Waarbenjij werkt vanaf de telefoon toch iets minder goed dan gehoopt.

Tot snel!